تماشای آمریکایی‌هایی که عاشق فوتبال می‌شوند، شبیه تماشای آتش کوه دوم [Doom/ کوه نابودی- یک کوه آتش‌فشان افسانه‌ای] است که آسمان تاریک شهر موردور را روشن می‌کند. این‌جا در این میخانه در نیویورک که در بسیاری از فهرست‌های مجازی، «بهترین جای شهر برای تماشای فوتبال» نام گرفته، من گاندالفی‌ام [شخصیتی تخیلی و قهرمان داستان ارباب حلقه‌ها] که بیمناک از آینده به شعله نارنجی تپنده‌ای در دوردست خیره شده‌ام؛ شاهدی خاموش بر قد علم کردن قدرتی که به محض آزاد شدن، دیگر تقریبا محال است متوقف شود.

بر کسی پوشیده نیست که ایالات متحده کشوری است که در آن، ورزش امری بسیار جدی است؛ اما برای کسانی که این‌جا زندگی نمی‌کنند، مشکل بتوان توصیف کرد ورزش چقدر با فرهنگ این‌ مردم عجین است. آمریکایی‌ها از سن پایین تا دوران دبیرستان و دانشکده با شرکت مداوم و هم‌زمان در چندین رشته ورزشی، بزرگ می‌شوند. ما که خارج از این کشوریم، نمی‌توانیم فورا به شوروشوق این مردم در ورزش پی ببریم زیرا عمدتا با ورزش‌هایی که هیچ‌کس دیگر انجامشان نمی‌دهد، خوش‌اند؛ اما در ۱۰ سال اخیر، فوتبال، این محبوب‌ترین ورزش جهان، به‌سرعت در دل و جان آمریکایی‌ها جا باز کرده است.

همچنان که بازی انگلستان در برابر آمریکا در مرحله گروهی رقابت‌های جام جهانی را تماشا می‌کردم و دوروبرم پر بود از هواداران آمریکایی فوتبال، یک لحظه با خود فکر کردم اگر این ملت ورزش‌دوست بالاخره کم‌کم این ورزش را جدی بگیرند، چه می‌شود؟

من به اینجا آمدم تا تبشان را اندازه بگیرم و شاید برای جهانیان پیام هشدار مخابره کنم.

جو آن میخانه به جز چند تفاوت کوچک، احتمالا با جو میخانه‌ای در لندن فرقی نداشت. گیج‌کننده است که هواداران آمریکایی فوتبال به جای فحش دادن به بازیکنان تیم‌ کشورشان- کاری که انگلیسی‌ها به آن معروف‌اند- فریاد تشویق آن‌ها را سر می‌دهند و به جای آنکه با جیغ و داد، ریزبه‌ریز راه‌وچاه‌ها را به حرفه‌ای‌های درون زمین یاد بدهند، فقط دم می‌گیرند: یو‌اس‌ای (USA). هواداران آمریکایی حتی وقتی مست باشند و حتی بعد از شکست خوردن، به جای آنکه در آبجو کم‌الکلشان اشک بریزند، بی‌مزه‌بازی‌هایی شبیه تد لسو[مجموعه تلویزیونی طنز آمریکایی] در می‌آورند.

واضح است که درباره این ورزش باید خیلی چیزها یاد بگیرند اما دلمان بخواهد یا نه، شمار هواداران آمریکایی فوتبال روبه‌فزونی است. بر اساس نظرسنجی سال ۲۰۱۹ گالوپ، شمار کسانی که گفته‌اند ورزش محبوبشان که تماشا می‌کنند «فوتبال غیرآمریکایی» است، هفت برابر شده است؛ البته نسبت به نقطه آغاز که خیلی کم بود. بر اساس سایر نظرسنجی‌ها، در این کشور فوتبال از هاکی روی یخ محبوب‌تر شده است و چیزی نمانده به سرگرمی ملی آمریکایی‌ها، بیسبال، برسد. شمار بازیکنان آمریکایی هم که در تیم‌های رده اول اروپایی بازی می‌کنند، رشد تصاعدی داشته و همین هم‌میهنانشان را به این ورزش مشتاق‌تر کرده است. نکته نویدبخش برای آینده نیز این است که هواداران فوتبال در آمریکا معمولا از هواداران سایر ورزش‌ها جوان‌تر و متنوع‌ترند.

ایالات متحده در سال ۲۰۲۶ میزبان جام جهانی خواهد بود و همین زمینه را برای نسل جدید هواداران مهیا می‌کند تا این ورزش زیبا را یاد بگیرند و دوست داشته باشند.

آرون آنجلس، یک نیویورکی ۲۲ ساله که در تمام عمرش هوادار فوتبال بوده است و این بازی را در بهترین میخانه فوتبالی این شهرتماشا می‌کند، معتقد است که ایالات متحده دیر یا زود بالاخره کم‌کم می‌فهمد در این ورزش جهانی، چه استعداد بالقوه‌ای دارد.

او می‌گوید: «رشد بازیکنان آمریکایی در لیگ برتر و سایر لیگ‌های اروپا در افزایش شوروشوق هواداران آمریکایی عامل واقعا مهمی است.»

«با جذاب‌تر شدن هرچه بیشتر فوتبال، چشم‌اندازهای بهتری هم نمایان شدند. ۱۰ سال قبل بهترین بازیکن ما در میان بهترین‌های باشگاه فولهام، در جایگاه سوم قرار داشت؛ اما الان در چلسی و یوونتوس بازیکن داریم. همین که منابعی را صرف این کار کنیم، بقیه جهان به دردسر خواهد افتاد.»

آنجلس پیروزی خیره‌کننده تیم ایالات متحده در برابر غنا در جام جهانی ۲۰۱۴ را «خاطره‌ای باشکوه» توصیف می‌کند و اعتقاد دارد در چند سال آینده، پیروزی در صحنه‌های بزرگ شتاب خواهد گرفت.

«همه‌چیز به عملکرد بستگی دارد. اگر تیم بزرگی مانند انگلستان را شکست دهیم، تغییر زیادی رخ می‌دهد و روند رشد چند سال گذشته شتاب می‌گیرد.»

همانطور که بازی بدون گل جلو می‌رود، شمار اشارات تماشاگران درون میخانه به جنگ استقلال آمریکا از بریتانیا افزایش می‌یابد.

یکی فریاد می‌زند: «عین معترضان جنبش چای برو توی شکم یارو!»

یکی دیگر می‌گوید: « بازی را ببر آن طرف جبهه!»

یکی از تحلیلگران کنار گود هم بعد از مساوی شدن بازی گفت: «این یکی از موارد عجیب‌‌غریبی است که مساوی مانند برد بود.»

جوامع مهاجر قسمت اعظم نیروی محرک رشد فوتبال در ایالات متحده بوده‌اند و تماشاگران فوتبال بیش از هر ورزش دیگری در ایالات متحده دارای تنوع‌اند. طبق بررسی آماری اخیر موسسه مورنینگ کانسالت، ۴۰ درصد هواداران رنگین‌پوست‌اند و بیش از یک‌چهارم بزرگسالان هوادار فوتبال (۲۷ درصد) در ایالات متحده را لاتین‌تبارها تشکیل می‌دهند.

جبران بویس ۲۴ ساله که پیراهن تیم ملی ایالات متحده را به تن کرده و راهی میخانه‌ای برای تماشای بازی است، می‌گوید: « پدر و مادر ما ترینیدادی‌اند؛ بنابراین بزرگ که می‌شدیم، چندان سراغ ورزش‌های کلاسیک آمریکا نرفتیم و بیشتر فوتبال بازی کردیم. در دوران دبیرستان فوتبال بازی می‌کردیم.»

کارینا بویس، خواهر ۲۲ ساله‌اش، هم می‌گوید: «در میان ورزش‌های اصلی دارد جای بیشتری باز می‌کند. خیلی‌ها رفاقتی بودن این بازی و با هم بیرون رفتن و گلویی تر کردن را دوست دارند.»

سوت پایان بازی که به صدا در آمد، نتیجه مساوی برای تیم ضعیف‌تر ایالات متحده شبیه پیروزی بود. اما بسیاری هم‌اکنون به آینده چشم دوخته‌اند.

به اعتقاد نیکو بوسی، یک دیگر از کسانی که در سراسر زندگی هوادار فوتبال بوده، مدت زیادی طول نمی‌کشد که ایالات متحده در این ورزش سروری پیدا کند. او می‌گوید وقتی شمار بیشتری از مردم آمریکا هوادار فوتبال شوند، منابع بیشتری صرف توسعه آن می‌شود و به دنبال آن سروری جهانی حاصل می‌شود.

بوسی گفت: «طرف صحبتتان کسی است که از بچگی هوادار فوتبال بوده است و دارم می‌بینم که شمار هرچه بیشتری از مردم به سراغ فوتبال می‌آیند؛ در حالی که قبلا این طور نبود. نونهالان بیشتری فوتبال بازی می‌کنند. در حالی که بسیاری از ورزش‌های دیگر ملال‌آور یا پرهزینه‌اند.»

او می‌گوید: «این تیم خیلی جوان است. یک یا دو دوره بعد خواهید دید که جا می‌افتند.»

رئیس‌جمهوری جو بایدن هوادار دوآتشه فوتبال به شمار نمی‌آید اما حداقل از این نتیجه خوشحال شده است. وقتی با اعضای خانواده در نانتاکت قدم می‌زد، نظرش را در مورد این نتیجه پرسیدند.

گفت: «ترجیح می‌دادم یک هیچ باشد، اما همین هم خوب است..»